آن سو مرو این سو بیا، ای گلبنِ خندانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
آن سو مرو این سو بیا، ای گلبنِ خندانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
خواهم که شب تاری شود، پنهان بیایم پیش تو
از روی تو روشن شود، شب پیش رهبانان من
آن سو مرو این سو بیا، ای گلبنِ خندانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
دریای چشمم یک نفس، خالی مباد از گوهرت
خالی مبادا یک زمان، لعل خوشت از کان من
دریای چشمم یک نفس، خالی مباد از گوهرت
خالی مبادا یک زمان، لعل خوشت از کان من
آن سو مرو این سو بیا، ای گلبنِ خندانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
عشق تو را من کیستم، از اشک خون ساقیستم
سغراق می چشمان من، عصار می مژگان من
ز اشکم شرابت آورم، وز دل کبابت آورم
این است تر و خشک من، پیدا بود امکان من
در سِر به چشمم چشم، تو گوید به وقت خشم تو
پنهان حدیثی کو شود، از آتش پنهان من
آن سو مرو این سو بیا، ای گلبنِ خندانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
با این همه کو قند تو، کو عهد و کو سوگند تو
چون بوریا بر می شکن، ای یار خوش پیمان من
چون بوریا بر می شکن، ای یار خوش پیمان من
گفتم چو خواهی رنج من، آن رنج باشد گنج من
من بوهُرَیره آمدم، رنج و غمت اَنبان من
پس دست در انبان کنم، خواهنده را سلطان کنم
مر بدر را بدره دهم، چون بدر شد مهمان من
آن سو مرو این سو بیا، ای گلبنِ خندانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
ای عقلِ عقلِ عقلِ من، ای جانِ جانِ جانِ من
 

ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
کی شبروان کویت آرند ره به سویت
کی شبروان کویت آرند ره به سویت
عکسی ز شمع رویت، عکسی ز شمع رویت
تا راهبر نباشد
عکسی ز شمع رویت، تا راهبر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
ما با خیال رویت، منزل در آب دیده
ما با خیال رویت، منزل در آب دیده
ما با خیال رویت، منزل در آب دیده
کردیم تا کسی را، بر ما گذر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
در کوی عشق جان را، در کوی عشق جان را
در کوی عشق جان را ،در کوی عشق جان را
باشد خطر اگر چه
جایی که عشق باشد، آن جا خطر نباشد
جایی که عشق باشد، آن جا خطر نباشد
جایی که عشق باشد، آن جا خطر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
کی شبروان کویت آرند ره به سویت
کی شبروان کویت آرند ره به سویت
عکسی ز شمع رویت، عکسی ز شمع رویت
تا راهبر نباشد
عکسی ز شمع رویت، تا راهبر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
 

نهادم جان شیرین را که می‌سوزد برای تو
مرا چه جای دل باشد چو دل گشته‌ست جای تو

چو شیرینتر نمود ای جان مها شور و بلای تو
بهشتم جان شیرین را که می‌سوزد برای تو
روان از تو خجل باشد دلم را پا به گل باشد
مرا چه جای دل باشد چو دل گشته‌ست جای تو
تو خورشیدی و دل در چه بتاب از چه به دل گه گه
که می‌کاهد چو ماه ای مه به عشق جان فزای تو
ز خود مسم به تو زرم به خود سنگم به تو درم
کمر بستم به عشق اندر به اومید قبای تو
گرفتم عشق را در بر کله بنهاده‌ام از سر
منم محتاج و می‌گویم ز بی‌خویشی دعای تو
دلا از حد خود مگذر برون کن باد را از سر
به خاک کوی او بنگر ببین صد خونبهای تو
اگر ریزم وگر رویم چه محتاج تو مه رویم
چو برگ کاه می‌پرم به عشق کهربای تو
ایا تبریز خوش جایم ز شمس الدین به هیهایم
زنم لبیک و می‌آیم بدان کعبه لقای تو

کمینه چشمه‌اش چشمی است روشن
که ما از نور او صد فر بگیریم
بیا تا عاشقی از سر بگیریم

بیا تا عاشقی از سر بگیریم
جهان خاک را در زر بگیریم

بیا تا نوبهار عشق باشیم
نسیم از مشک و از عنبر بگیریم

زمین و کوه و دشت و باغ و جان را
همه در حلۀ اخضر بگیریم

ز دل ره برده اند ایشان به دلبر
ز دل ما هم ره دلبر بگیریم

مسلمانی بیاموزیم از نی
اگر آن طرۀ کافر بگیریم

بیا تا عاشقی از سر بگیریم
جهان خاک را در زر بگیریم

مسلمانی بیاموزیم از نی
اگر آن طرۀ کافر بگیریم

کمینه چشمه اش چشمی است روشن
که ما از نور او صد فر بگیریم

بیا تا عاشقی از سر بگیریم
جهان خاک را در زر بگیریم