در این سرای بی کسی در این سرای بی کسی
کسی به در نمیزند
به دشت پر ملال ما به دشت پر ملال ما
پرنده پر نمیزند
یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمیکند
کسی به کوچه سار شب در سحر نمیزند
نشسته ام نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز چنین شبی دریغ کز چنین شبی
سپیده سر نمیزند نمیزند
دل خراب من دگر خراب تر نمیشود نمیشود نمیشود
که خنجر غمت که خنجر غمت از این خراب تر نمیزند